IN MEMORIAM door Tony Lismont op de uitvaartplechtigheid 8/2/2016
Beste familie van Jef, beste vrienden van Jef,
Op een dag als vandaag zie ik niet alleen de laatste maanden voor mij, maar wel
een heel leven. Van lang geleden tot pas voorbij, één geheel, het leven van Jef Michiels.
Ik heb Jef lang gekend, daarom mag ik u toespreken in naam van onze Probusclub. Jef was daar een goede vriend, daar gaat het bij ons om. Hij was al die tijd een rustige, vriendelijke man aan tafel. Hij was eerlijk, zeggen onze leden, hij had een sterke overtuiging maar hij kon luisteren naar de mening van andere mensen, zo kennen wij Jef. Probus Genk bestond pas toen Jef lid werd, dat gebeurde op 8 februari 1991. Ik noem u die datum omdat het vandaag ook 8 februari is. Het is niet zonder ontroering dat wij het gedenken: 25 jaar geleden, dag op dag, werd Jef plechtig opgenomen in onze club.
Vandaag is hij onze zilveren jubilaris, wij zijn hier talrijk rond hem aanwezig, en wij komen helaas ook afscheid nemen. Wij betuigen aan u, familieleden, ons diep medeleven bij het heengaan van uw vader en van uw moeder op zo korte tijd.
Zelf ken ik Jef al veel langer en ik ben daarin hier niet alleen. Wij hebben in de jaren 50 samen gestudeerd. Met tien waren wij in de specialiteit mijningenieur. De mijningenieurs van 1956 zijn een hechte groep gebleven, nu al 60 jaar. Zij zijn hier bijna allemaal aanwezig, uit heel Vlaanderen en ook Wallonië, samen rond onze vriend en collega.
Typisch voor hem wat dit: in zijn derde jaar in Leuven was hij ziek, van juni tot september en hij kon geen examens afleggen. Hij moest zijn derde jaar opnieuw doen , alleen maar door die ziekte en zo kwam hij bij ons terecht. Wij leerden Jef kennen en wij speelden kaart, de hele tijd, maar studeren zagen wij Jef niet doen, in maart nog altijd niet, in april niet. Wij konden het niet aanzien , wij zeiden, “Jef jong, het gaat fout”. Wij zagen geen verandering maar Jef … haalde het in juli, … met onderscheiding. Hij kwam vlot door zijn studies heen.
In zijn beroep deed hij plichtsbewust wat nodig en nuttig was. Jef kon in de mijnbouw blijven, het Kolendirectorium, de Kempense Steenkolenmijnen, en op pensioen bleef hij actief in het Bedrijvencentrum. Maar wij willen Jef hier zien als mens, als vriend, als vader en als man van Mia. Misschien toch nog een verjaardag: het drama rond Zwartberg wordt nu herdacht, het is 50 jaar geleden. Jef is begonnen in Zwartberg. Daar leefde hij zich uit als jong ingenieur in de ondergrond, en daar leerde hij Mia kennen. De sluiting van Zwartberg heeft Jef goed verwerkt. Maar het verlies van Mia vorig jaar heeft hem zwaar getroffen, de familie heeft hem sterke steun geboden, maar hij is er niet echt overheen gekomen.
Vandaag zien wij dan de levensfilm van Jef voor ons. Vóór 1930 was hij er niet. Toen is zijn persoonlijkheid ontstaan, zijn identiteit, Jef Michiels. Sindsdien heeft hij geleefd, nu verdwijnt hij voor ons achter de horizon, zoals een schip op zee. Wij zien hem daar niet maar hij is er wel, wij kennen hem, altijd zullen wij weten wie hij was, wie hij is, in onze gedachten, in ons hart.
Dag Jef, het moge u goed gaan.