Beste familie, beste aanwezigen
Het is onwerkelijk, hier samen te komen om Bruno te begraven. Onlangs nog fietste hij rond, kwam je hem in de bib tegen of sprak hij u aan om u warm te maken voor zijn laatste boek , om u uit te nodigen samen iets te gaan drinken…
Enkele weken geleden voelde hij zich abnormaal moe en ging hij toch naar de dokter. Meestal stelde hij dat uit en behielp hij zich zelf. Hij had het namelijk niet voor dokters, hij vreesde altijd slecht nieuws. Ditmaal kreeg hij het slechts denkbare. En dat draaide nog slechter uit dan gevreesd…
Hij is net geen 78 geworden.
Hij praatte graag over zijn leven.
Hij voelde zich sterk verbonden met Genk. Hij kende hier elk bosje , elke hei. Vanuit de 2 terrasen van zijn appartement keek je uit over Genk. Aan bijna elke lokatie had hij persoonlijke herinneringen die hij graag deelde.
Er was de broederschool waar hij als kind school liep, het lokaal van de de chiro…Hij was zijn vrienden graag gevolgd naar het college, maar vermits zijn vader, die classicus was, les gaf aan het atheneum, volgde hij middelbare school aan het atheneum.
Hij had een oom huisarts, misschien inspireerde deze hem om geneeskunde te gaan studeren. Na kandidaturen in Namen bij de jezuieten belandde hij in Leuven . In de vakanties ging hij met de bouworde achter het IJzeren Gordijn op bouwkamp. In Leuven studeerde hij en leerde hij Bernadette kennen. Het was forever!. In Leuven ook participeerde hij als lid van de Mijnlamp aan het ‘extracurriculaire ‘studentenleven . Zo stond hij als troebadoer op de affiche van de ook buiten Leuven bekende en hoog aangeschreven studentencabaretavonden Kleinkunsteiland.
Toen hij afstudeerde was hij aanvankelijk van plan zich als huisarts te vestigen.
Na even als huisarts te hebben gewerkt besliste hij evenwel zich te specialiseren in de psychiatrie. Hij volgde de opleiding aan de Erasmusuniversiteit Rotterdam bij prof. dr. G. A. Ladée. Toen hij er in opleiding was lag de klassieke residentiele psychiatrie sterk onder vuur van de anti-psychiatrie . Bruno had interesse in de hypes en modes in zijn vak, zonder daarin mee te gaan. Hij was te veel skepticus en empirist . Hij raakte zeer overtuigd dat onze interne wereld vorm geeft aan hoe wij ons met anderen gedragen en omgekeerd, dat de sociale realiteit de innerlijke wereld vormt/misvormt.
Hij was als psychiater een groepsdynamisch psychotherapeut . Zijn privé praktijk was georganiseerd volgens afspraken van één uur. Hij was hier zeer principieel in. Dit was eerderuitzonderlijk in een tijd waar een afspraak van 10 minuten of van één uur dezelfde unieke nomenclatuur kreeg en dus hetzelfde tarief.
Bruno organiseerde groepstherapiebehandelingen. Hij was hiermee vermoedelijk de eerste psychiater in Vlaanderen met een private groepstherapiepraktijk.
Hij begon zijn loopbaan als psychiater met aanstellingen aan het Observatie en Behandel Centrum Bethanië te Genk en aan het Openbaar Psychiatrisch Centrum in Rekem. Vanaf 1977 werkte hij uitsluitend ambulant. Eind ‘76 had hij met steun van het Genkse OCMW het Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg Genk , een ambulante psychiatrische dienst, opgericht. Hij bleef directeur van deze dienst tot aan zijn pensioen.
Het nieuwe St Jansziekenhuis op het Schiepse bos , dat in ’83 opende zou in 1984 uitgebreid worden met een psychiatrische afdeling. Hij werd gevraagd de leiding ervan op zich te nemen en deze dienst uit te bouwen. Hij ijverde dan sterk voor een aambulante psychiatrische dagkliniek die hij organiseerde als een sociotherapie..
Met huisartsen waarmee hij op regelmatige basis samenwerkte richtte hij , van in het begin van zijn praktijk zowel in Maasmechelen als in Genk intervisiegroepen op die georganiseerd waren als Balintgroep.
Zijn drukke professionele leven vormde geen belet voor een knus familieleven, al werd zijn gezin niet van tegenslagen gespaard. Hun gehandicapt pleegzoontje Mario, overleed toen hij nog maar enkele jaren bij hen verbleef.
Bruno’s drukke professionele leven vormde ook geen obstakel voor een gevarieerd sociaal leven en voor het met grote overgave beoefenen van zijn liefhebberijen. Ik herinner mij wijn maken , in de grote schuur aan hun kleine woning in Camerlo. In no time werd het een wijnatelier vol eikenhouten fusten en rekken vol huisgemaakte schuimwijn, brut en demi sec, die kon concurreren met de betere champagnes. Er waren de rozen, een passie die hij deelde met Bernadette . Menige uitstap of reis stond in het teken van een bezoek aan een befaamde rozentuin en het zoeken naar bijzondere rozenrassen. Er was het kaarten en zijn verwondering over de cognitieve vermogens van de ene kaarter en het serieux waarmee een andere kaartte. Hij las graag en veel, hield van zowel muziek beluisteren als gitaar spelen, al gebeurde dat niet vaak…Reizen eerst met de tent en de kinderen, later intercontinentaal, avontuurlijk .
De laatste jaren stonden fietsvakanties, het uitbouwen van een virtuele spoorweg en KRC vooraan. Als iets hem interesseerde of plezant leek, dan probeerde hij het. Hij deed zijn ding op een eigen, originele manier. Hij had daarin weinig last van menselijk opzicht
Men was graag in zijn gezelschap al was hij soms halstarrig vasthoudend. Hij kon plagen ,charmeren, polemisch zijn overtuigingen verdedigen, afgeven op de plaatselijke en nationale politiek, dwepen over een boek, een auteur of een reisbestemming. Stoefen over zijn kleinkinderen of over de keuken- en de organisatietalenten van zijn vrouw.
In 2013 was hij voorzitter van Probus Genk. In 2015, tijdens de feestelijkheden van het 25 jarig bestaan gaf hij een memorabele speech waarin hij van ieder Probuslid ironisch, scherp en grappig zijn karakter typeerde.
Ik zei het, het is onwezenlijk dat wij hier nu zijn om Bruno te begraven, dat hij er niet meer is.
Bernadette, Jim, Yole, beste familie ,
Probus zal hem ook missen . Wij wensen u dat de herinneringen aan Bruno u helpen verder te gaan .