IN MEMORIAM
Toespraak door Francis Geleyns op de uitvaartplechtigheid 10/3/2018
Hugo Cox was voorzitter van Probus Genk in 2017. Toen hij vorig jaar in oktober plots ziek uitviel hadden wij nooit gedacht dat wij hem niet meer terug zouden zien..
Hugo was iemand die je makkelijk over het hoofd kon zien, hij trok niet de aandacht: hij was niet groot van gestalte, een rustige, eenvoudige en bescheiden man die wars was van uiterlijk vertoon.
Hij was evenwel iemand met grote capaciteiten , een groot hart en hij was niet bang zich te engageren en verantwoordelijkheid op te nemen.
Hij komt uit een bescheiden gezin. Hij studeerde van in het secundair dank zij een studiebeurs. Zijn moeder was huisvrouw, zij was ziekelijk en overleed op 61 jarige leeftijd . Zijn vader was ambtenaar aan het kadaster , hij overleed zo mogelijk nog jonger, op 51 jarige leeftijd toen Hugo in Leuven studeerde.
Hugo hoopte dat hem de pijnlijke langdurige lijdensweg van zijn vader zou bespaard blijven, hij voelde zich erdoor getekend.
In zijn jeugd was hij een fervent scout. Hij leerde er zijn vrouw Josée kennen, Zij waren 52 jaar gehuwd, naar eigen zeggen, dag in dag uit graag samen.
Hij werd burgerlijk ingenieur mijnbouw. De praktijk van zijn vak leerde hij in Wallonië. Zijn hele actieve loopbaan was hij tot aan de sluiting, aan de mijn van Waterschei verbonden. Nadien werkte hij nog even in Beringen en op het hoofdkantoor tot alle activiteit van NV De Mijnen werd gestaakt en de reconversie startte.
Hij was gefascineerd door de mijn , zowel de technische -, economisch-industriële- als de menselijke kant ervan. Hij deelde de romantische visie dat mijnwerkers deel uitmaakten van een aparte wereld van solidaire mensen.
Hij was een geëngageerde ingenieur-mijnwerker: tijdens de onlusten rond de sluiting van de mijn van Zwartberg , waarbij zoals u weet 2 doden vielen, onderhandelde hij met het rijkswachtcommando om erger te voorkomen.
Toen begin de jaren 80 de mijnactiviteit in Limburg opgedoekt werd was hij door zijn collega’s van het kader aangewezen om de ontslagregeling te onderhandelen .
Hij was zeer ongelukkig dat hij op 55 jaar op inactief werd gesteld en als bruggepensioneerde geen verdere beroepsactiviteit mocht uitoefenen. Hij was graag als consultant bedrijvig gebleven, hij had aanbiedingen uit Marokko en Zuid Afrika.
Gelukkig werd hem kort na de sluiting een functie in de raad van bestuur van Regina Mundi voorgesteld. Toen begon voor Hugo een tweede leven, nu in de wereld van zijn vrouw Josée en zijn dochters Ruth en An, het onderwijs. Als vrijwilliger.
Hij werd voorzitter van raad van bestuur van de St Jansschool in Waterschei waar hij zich o.a. inzette om een heel nieuwe school te bouwen, letterlijk , met ook een nieuwe pedagogische en didactische visie en missie. Door op een slimme manier het patrimonium ten gelde te maken en de planning en bouwactiviteiten nauw te volgen staat er nu ook een nieuwe school: basisschool ‘De Bladwijzer’, volgens hem een modelschool op het vlak van het integreren van digitale en nieuwe media in het onderwijs. Hij was hier terecht fier over.
Hugo was ook nauw betrokken bij de integratie van het katholiek secundair onderwijs in Genk, hij was jaren secretaris van scholengroep Kasok , die de nieuwe secundaire scholencampus op de Collegelaan bouwt.
Ongetwijfeld echter is hij het meest begaan met zijn gezin, zijn vrouw Josée , zijn dochters Ruth en Ann , hun gezin, zijn kleinkinderen. Dat zij verder moeten zonder zijn steun en hulp was op het einde zijn enige grote zorg.
Hugo is maar 9 jaar bij Probus geweest, hij was er graag bij, wij zagen hem graag komen. We maakten hem voorzitter. Nu gaan hem missen!